Ωστόσο, η μέθοδος μου δεν είναι μόνο για άτομα με κίνδυνο αναπηρίας. Είναι για όλους όσους θέλουν να βελτιώσουν την όραση τους και δεν χρειάζονται να χρησιμοποιούν γυαλιά όρασης ή φακούς επαφής. Αυτό συνέβαινε με τη Μαρία, η οποία δεν είναι και πολύ μεγαλύτερη μου.

...απαραίτητα διάβασε αυτά που θέλω να σου πω..

Ένα μήνυμα που μπορεί να σώσει τη ζωή σου και των αγαπημένων σου. Και σίγουρα να βελτιώσει σημαντικά την άνεση της, αποκαθιστώντας τη σωστή λειτουργία της όρασης σου.

Όταν ανέπτυξα την εφεύρεσή μου, ήμουν μόλις 17 ετών... και ένα μη δημοφιλές χόμπι - τα μαστορέματα. Αυτό το πάθος αφυπνίστηκε σε μένα από τον αγαπημένο μου Παππού, ο οποίος ουσιαστικά δεν έβγαινε από το συνεργείο του στο γκαράζ. Κάθε φορά που είχα την ευκαιρία, συνόδευα τον Παππού, ο οποίος μου δίδαξε πώς να συναρμολογώ, να επεξεργάζομαι, να κόβω και να σχεδιάσω διάφορα πράγματα. Χάρη σε αυτό, στην ηλικία των 8 μπόρεσα να επισκευάσω μόνος μου το ραδιόφωνο... και στα 12 μου - κατάφερα να φτιάξω τέτοιο ραδιόφωνο από το μηδέν. Ο Παππούς ήταν απίστευτα περήφανος για μένα!

Με την πάροδο του χρόνου παρατηρούσα όλο και πιο συχνά ότι ο Παππούς δεν βλέπει πλέον τόσο καλά όσο παλιά. Έπρεπε να αλλάζει τους φακούς στα γυαλιά του σε πιο χοντρούς. Όταν μαστόρευε, χρησιμοποιούσε για κάποιο διάστημα διάφορα οπτικά όργανα. Αργότερα σταμάτησε όμως να τα χρησιμοποιεί γιατί δεν λειτουργούσαν. Πολλά πράγματα τα έκανε «απ' έξω» και «στα τυφλά», όπως έλεγε ο ίδιος. Άρχισα να τον συμβουλεύω ότι ίσως δεν πρέπει να χρησιμοποιεί τέτοια εργαλεία, εφόσον δεν βλέπει καλά... Αλλά αυτός προσποιούνταν ότι δεν με ακούει ή αστειευόταν ότι ξέρει τόσο καλά το εργαστήριό του που θα μπορούσε να κατασκευάσει ακόμη και ένα σκάφος με κλειστά μάτια.

Αν αγαπάς κάποιον και έχεις σεβασμό προς αυτόν, είναι δύσκολο να του κανείς παρατήρηση. Ως εκ τούτου, παρόλο που είχα την αίσθηση ότι σύντομα ο Παππούς θα μπορούσε να βλάψει τον εαυτό του, δεν μπορούσα να τον σταματήσω τη σωστή στιγμή. Εξαιτίας αυτού, δυστυχώς, θα κατηγορώ για πάντα τον εαυτό μου για αυτό που συνέβη αργότερα...

Μία μέρα, λίγο μετά το μάθημα, μου τηλεφώνησε η γιαγιά μέσα στα κλάματα. Αποδείχθηκε ότι ο παππούς ήταν στο νοσοκομείο. Έκοβε ξύλα με το πριόνι και δεν πρόσεξε ότι η λεπίδα ήταν τόσο κοντά στο χέρι του... Γέμισε αίματα.. Ο παππούς έχασε 2 δάχτυλα...

Ήμουν καταρρακωμένος και εξοργισμένος την ίδια στιγμή. Μπαίνοντας στο νοσοκομείο, ήθελα να φωνάξω στον Παππού. Να του πω: «Δεν σου τα 'λεγα;». Αλλά όταν τον είδα στο κρεβάτι του νοσοκομείου, δεν μπορούσα να πω τίποτα. Ο Παππούς κοίταξε το δεμένο χέρι του και χαμογέλασε δυστυχισμένος. "Λοιπόν, αγαπητέ μου, οι καλές εποχές έχουν τελειώσει. Υποθέτω ότι είχες δίκιο... Την επόμενη φορά που θα βάψω τους τοίχους με αίμα, η Γιαγιά θα με πετάξει από το σπίτι. Πρέπει να παρατήσω τα μαστορέματα στο συνεργείο..."- προσπάθησε να αστειευτεί, αλλά έβλεπα ότι συγκρατούσε τα δάκρυα του.

Νόμιζα ότι η καρδιά μου θα σπάσει. Ήξερα ότι αυτό το εργαστήριο ήταν για αυτόν πολύ περισσότερο από κουτιά γεμάτα εργαλεία και βίδες. Ήταν ολόκληρη η ζωή του. Πολλές αξέχαστες αναμνήσεις, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που σχετίζονται με μένα.

Άρχισα να αναρωτιέμαι τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω τον παππού να ξαναβρεί την όρασή του. Διάβασα στο Διαδίκτυο και σε βιβλία διάφορα σχετικά με τη δομή του οφθαλμού και μεθόδους διόρθωσης της όρασης. Οι περισσότεροι επιστήμονες έχουν προτείνει ότι η μόνη λύση είναι η επέμβαση με λέιζερ ή το χειρουργείο. Ωστόσο ακόμη κι εγώ φοβόμουν κάτι τέτοιο και ποτέ δεν θα τολμούσα να το προτείνω στον παππού μου. "Λέιζερ; Στο μάτι; Προτιμώ μία σφαίρα στο κεφάλι." - θα έλεγε σίγουρα.

Επομένως, όταν έμαθα για τον εθνικό διαγωνισμό των νέων κατασκευαστών, αμέσως ήξερα ότι θα συμμετείχα σε αυτό... Και ήξερα επίσης τι είδους συσκευή θα ήθελα να σχεδιάσω.

Αυτός ο διαγωνισμός ήταν η μεγαλύτερη μου ευκαιρία, επειδή ο τελικός έπρεπε να λάβει χώρα στην πρωτεύουσα με τη μορφή μιας επίδειξης. Θα ήταν εκεί οι διευθυντές διαφόρων εταιρειών τεχνολογίας και επενδυτές. Ήλπιζα ότι κάποιος θα ενδιαφερόταν για την ιδέα μου και θα με βοηθούσε να την πατεντάρω. Και έπειτα, να ξεκινήσουμε τη παραγωγή της εφεύρεσης σε πολύ καλύτερο εξοπλισμό από αυτό που διαθέτουσα στο γκαράζ του Παππού μου.

Άρχισα να δουλεύω εντατικά επάνω σε μια συσκευή που θα βοηθούσε στην διόρθωση της όρασης του παππού μου. Ωστόσο, βασική έμπνευση για μένα στάθηκε ένα από τα επιστημονικά άρθρα που διάβασα. Εκεί αναγράφονταν ότι οι προϊστορικοί μας πρόγονοι είχαν πραγματικά γερακίσια όραση καθ' όλη την διάρκεια της ζωής τους. Πώς είναι αυτό δυνατόν; Συνδυάζονταν επ' αυτού δύο παράγοντες... στην πραγματικότητα δύο οπτικές ασκήσεις:

Τέτοιες συνθήκες διαβίωσης ανάγκασαν τους ανθρώπους να κοιτάζουν μέσα από διάφορα εμπόδια (δέντρα, γρασίδι, βράχια), και ως εκ τούτου, να επικεντρώνουν συχνά τα βλέμματά τους σε αυτό που είναι κοντά και μακριά. Χάρη σε αυτό τα ανθρώπινα μάτια ήταν κυριολεκτικά απίστευτα εξασκημένα. Σήμερα, δυστυχώς, δεν είμαστε πλέον παρακινημένοι να τα ασκούμε καθημερινά. Και όταν αρχίζουμε να βλέπουν χειρότερα, αγοράζουμε γυαλιά όρασης... που κάνουν όλη τη δουλειά για τα μάτια μας, καθιστώντας τους ακόμα πιο τεμπέλικα! Είναι ένας δρόμος προς το πουθενά.

Επομένως, κατά τον σχεδιασμό της εφεύρεσης μου, προσπάθησα να μιμηθώ τα ερεθίσματα που ώθησαν τα μάτια των προγόνων μας να ασκηθούν.

Η δική μου εκδοχή για τις ασκήσεις όρασης έπρεπε να είναι απλή, συμπυκνωμένη και ταυτόχρονα όχι κουραστική για τα μάτια. Γι 'αυτό την παρασκεύασα στη μορφή γυαλιών, τα οποία αντί το γυαλί, έχουν ανοίγματα γεμάτα μικρές τρύπες από τις οποίες μπορείς να παρατηρείς. Τα ονόμασα "πολυδιάστατα" - επειδή φαίνονται σαν να ήταν καλυμμένα με πυκνές κουκκίδες.

Υπολόγισα ποια θα πρέπει να είναι η θέση και η διάμετρος των οπών και πόσο πρέπει να είναι η απόσταση ολόκληρου του διαφράγματος από το ανθρώπινο μάτι. Με βάση αυτά, κατασκεύασα το πρωτότυπο, το οποίο έφερα μια μέρα στο σχολείο, μαζί με όλα τα έγγραφα. Ήθελα να τα δείξω στην δασκάλα της τεχνολογίας. Ήταν η μόνη στο σχολείο που θα μπορούσε να συστήσει την εφεύρεσή μου, έτσι ώστε το σχολείο να χρηματοδοτήσει τη συμμετοχή μου στον διαγωνισμό και το ταξίδι προς τη τελική επίδειξη.

Δεν είχαμε και άριστες σχέσεις, επειδή παλιότερα προσπαθούσα να διορθώσω κάτι λάθη που έκανε κατά την ώρα του μαθήματος. Όπως να'χει, σε τεχνικά θέματα είχα συχνά λίγη περισσότερη γνώση από αυτήν. Αυτό δεν της άρεσε. Ισχυριζόταν ότι, κάνοντας της παρατήρηση αποδυναμούσα το ηθικό της. Δεν πίστευα όμως ότι θα μου έκανε κάτι τέτοιο...

Μετά το μάθημα τεχνολογίας, όταν οι μαθητές ετοιμαζόντουσαν να φύγουν, πήγα στη καθηγήτρια και της εξήγησα ποια ήταν η ιδέα μου. Της έδειξα το πρωτότυπο με ένα σωρό τεχνικά σχέδια και υπολογισμούς. Αλλά αντί για λόγια υποστήριξης ή οποιεσδήποτε ερωτήσεις, άκουσα αμέσως: "Και κάτι τέτοιο είναι να βελτιώσει την όραση...; Ωχ, Χατζηκυριάκο, Χατζηκυριάκο, τι σκέφτηκες και συ... Αφού αυτή η παράξενη κατασκευή είναι άχρηστη. Μην κάνεις κουταμάρες! Δεν υπάρχει περίπτωση να προτείνω αυτές τις σαχλαμάρες κάπου... Θα ντρεπόμουν ακόμη και να εμφανιστώ με κάτι τέτοιο στην διεύθυνση!

Ένιωθα να καίγομαι από ντροπή. Ακούγοντας τέτοιες κουβέντες, τα παιδιά σταμάτησαν να βγαίνουν από τη τάξη. Μας κοίταζαν σαν κάποιο θέαμα. Η καθηγήτρια το παρατήρησε και πρόσθεσε κακόβουλα: "Εάν πιστεύεις τόσο πολύ σε αυτό το έργο, τότε παρακαλώ, πηγαίνετε μόνος στον διαγωνισμό με αυτά τα γυαλιά. Με δικές σου δαπάνες. Επειδή σίγουρα δεν θα πάρεις φράγκο από το σχολείο... Στη θέση σου θα εμένα στο σπίτι, γιατί μόνο θα γελιοποιηθείς. Αλλά σε περίπτωση που το επιχειρήσεις, με ευχαρίστηση θα ακούσουμε το αποτέλεσμα".

Δεν νομίζω ότι ποτέ πριν στη ζωή μου ένιωσα τόσο ταπεινωμένος. Χωρίς κουβέντα, έκρυψα το πρωτότυπο με τα χαρτιά και έφυγα από την τάξη, συνοδευόμενος από χαζά σχόλια των συμμαθητών μου. Ήξερα ότι μπορούσα να υπολογίζω μόνο στον εαυτό μου. Οι γονείς μου είχαν τότε οικονομικό πρόβλημα και δεν ήθελα να τους προσθέσω άλλες οικονομικές ανησυχίες. Για αυτό αποφάσισα να πληρώσω για τη συμμετοχή στον διαγωνισμό και ταξίδι από τις δικές μου αποταμιεύσεις. Είχα οικονομίες από τις διακοπές, όταν δούλευα σε λάντζα σε ένα εστιατόριο. Υποτίθεται ότι ήταν για καινούργιο υπολογιστή που ήθελα να φτιάξω βήμα βήμα μόνος μου, από τη μικρότερη βίδα. "Λοιπόν, ο υπολογιστής θα περιμένει. Ο Παππούς είναι πιο σημαντικός"- σκέφτηκα χωρίς δισταγμό.

Επιτέλους, έφτασε η ημέρα του διαγωνισμού. Μετά από διάφορα οργανωτικά προβλήματα με τα οποία δεν θα σε κουράζω, έφτασα στην αίθουσα όπου οι νέοι σχεδιαστές παρουσίασαν τα έργα τους. Επί τόπου, συχνά άνοιγα τα μάτια μου με μεγάλη έκπληξη βλέποντας τα καταπληκτικά σχέδια των συνομηλίκων μου...

Εν τω μεταξύ, ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν προσέγγισε τη θέση μου. Παρά τα πλήθη κόσμου στην αίθουσα, κανένας από τους επισκέπτες δεν ενδιαφέρθηκε ούτε στιγμή για τα γυαλιά πολλαπλών στίξεων. Η επιτροπή του διαγωνισμού μου έκανε από ευγένεια μερικές ερωτήσεις και στη συνέχεια πήγε με ουδέν σχόλια στην επόμενη θέση.

Έπαθα κατάθλιψη. Άκουγα μόνο τις λέξεις της δασκάλας μου, για να μην κάνω ανοησίες... Όντως, η εφεύρεση μου δεν είχε καμιά αξία; Φαινόταν αρκετά διακριτική, αλλά και η κάρτα ΑΤΜ δεν είναι κάτι ιδιαίτερο... Ενώ μπορείς να κανεις μαζί της απίστευτα πράγματα!

Εντούτοις, τις σκέψεις μου διέκοψε ένας άνδρας που μόλις είχε πλησιάσει το πρωτότυπο των πολυδιάστατων γυαλιών μου. Μου έδωσε την επαγγελματική του κάρτα και είπε ότι εκπροσωπούσε τον πρόεδρο μιας μεγάλης τεχνολογικής εταιρείας. Αμέσως μου έκανε σχολαστικές ερωτήσεις. Μου μίλησε για μια ώρα, κάνοντας σημειώσεις. Στο τέλος είπε ότι αν ο πρόεδρος ενδιαφερθεί για το έργο μου, θα μου τηλεφωνήσει. Η επίδειξη είχε τελειώσει, ο διαγωνισμός είχε διευθετηθεί. Φυσικά, δεν τον κέρδισα... Δεν πίστευα ότι ο άνθρωπος με τον οποίο μίλησα όντως θα μου τηλεφωνούσε. Επέστρεφα σπίτι με την αίσθηση πλήρης αποτυχίας. Με τη φαντασία μου έβλεπα πώς η καθηγήτρια τεχνολογίας με ρωτάει μπροστά σε όλη τη τάξη πώς τα πήγα στον διαγωνισμό...

Λίγες μέρες αργότερα έλαβα μια κλήση που άλλαξε όλη τη ζωή μου.

Ήμουν σοκαρισμένος όταν αποδείχτηκε ότι μου τηλεφώνησε ο ίδιος ο πρόεδρος της τεχνολογικής εταιρείας, της οποίας ο εκπρόσωπός μου μίλησε κατά τη διάρκεια της επίδειξης. "Η εφεύρεσή σου χρειάζεται βελτιώσεις. Το κατασκεύασες πολύ καλά, με βάση τον εξοπλισμό και τα υλικά που είχες στη διάθεση σου. - είπε - Στην εταιρεία μου θα έχεις στη διάθεση σου τα πιο σύγχρονα εργαλεία, τα υλικά τελευταίας γενιάς και την υποστήριξη του προσωπικού των καλύτερων εμπειρογνωμόνων μου. Έλα μαζί μας και με τη βοήθεια μας θα δημιουργήσεις τα πολυδιάστατα γυαλιά που θα σώσει όχι μόνο την όραση του Παππού σου, αλλά όλης της ανθρωπότητας".

Δεν έπρεπε να με πείθει για πολύ καιρό. Και μετά όλα κύλησαν πολύ γρήγορα, αν και στη πραγματικότητα διήρκεσαν έως και 1,5 χρόνο. Με τη συγκατάθεση των γονέων, σταμάτησα το σχολείο και ταξίδεψα για να δημιουργήσω το νέο βελτιωμένο πρωτότυπο τον πολυδιάστατων γυαλιών. Μετά από πολλές προσπάθειες, τελικά κατάφερα να έχω το επιθυμητό αποτελέσματα, το οποίο εξέπληξε τους μεγαλύτερους ειδικούς της οφθαλμολογίας. Φαντάσου ότι...

... και όλα αυτά σε πλήρη φωτισμό που αντιστοιχεί στο μεσημεριανό φως του ήλιου, και αμελητέο φωτισμό που θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτό του αναμμένου κεριού!

Ακολουθεί η περίληψη που κάναμε με την ερευνητική ομάδα μετά τη μελέτη μας:

Ένας από τους πρώτους ανθρώπους που δοκίμασαν τα πολυδιάστατα γυαλιά μου ήταν ο Παππούς μου. Κάθε μέρα μου τηλεφωνούσε και με ενημέρωνε με αυξανόμενη χαρά για το πώς βελτιώθηκε η όραση του. Την 21η μέρα μου είπε: "Βλέπω τόσο καλά που στο συνεργείο, ακόμη και με τις μικρότερες βίδες, δεν χρειάζομαι την βοήθεια του μεγεθυντικού φακού. Ποτέ δεν είχα τόσο τέλεια όραση στη ζωή μου! Αγόρι, πάντα ήξερα ότι μια μέρα θα πετύχαινες πολλά... Αλλά δεν φανταζόμουν ότι σε τόσο μικρή ηλικία θα δημιουργούσες κάτι που θα βοηθούσε τόσους πολλούς ανθρώπους!" - Ο Παππούς δεν έκρυβε τη συγκίνηση και την υπερηφάνεια του.

Τα αποτελέσματα που ελήφθησαν στο τεστ επιβεβαιώθηκαν από ένα ανεξάρτητο ερευνητικό κέντρο στο Τορόντο (Καναδάς). Μέχρι στιγμής, η μέθοδος μου βοήθησε 23.000 άτομα σε όλο τον κόσμο. Κάθε ένας από αυτούς βελτίωσε την όραση του, επιτυγχάνοντας τη τέλεια ποιότητα όρασης. Αυτό την κάνει την πρώτη - και μοναδική! – μέθοδο, της οποίας η αποτελεσματικότητα στην αποκατάσταση της λειτουργίας των ματιών φτάνει το 100%. Χωρίς ειδικές επισκέψεις, χωρίς λέιζερ, χωρίς νυστέρι, χωρίς γυαλιά όρασης και φακούς επαφής.